Συμβουλές για τη Χρήση Αισθητήρων Καταλυτικής Καύσης

Ο αισθητήρας καταλυτικής καύσης (Αισθητήρας Μεθόδου Καταλυτικής Καύσης) είναι ένας από τους πιο διαδεδομένους αισθητήρες αερίων, ο οποίος σχεδιάστηκε ειδικά για την ανίχνευση διαφόρων εύφλεκτων αερίων. Λειτουργεί με βάση τη θερμότητα που παράγεται όταν τα εύφλεκτα αέρια καίγονται σε έναν καταλύτη οξείδωσης. Αυτός ο τύπος αισθητήρα προσφέρει υψηλούς ρυθμούς αντίδρασης και ξεχωρίζει για την ανταπόκριση, την ακρίβεια και την αναπαραγωγιμότητα.

Όταν ο αισθητήρας τίθεται σε λειτουργία, το πηνίο από πολύτιμο μέταλλο εσωτερικά θερμαίνει το στοιχείο ανίχνευσης σε θερμοκρασίες μεταξύ 300°C και 450°C. Τα εύφλεκτα αέρια που καίγονται στην επιφάνεια του στοιχείου ανίχνευσης αυξάνουν τη θερμοκρασία του, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η αντίσταση του πηνίου από πολύτιμο μέταλλο. Η μεταβολή της αντίστασης είναι σχεδόν ανάλογη της συγκέντρωσης του αερίου. Ένα γέφυρα κυκλώματος εντός του αισθητήρα ανιχνεύει αυτή τη μεταβολή αντίστασης και τη μετατρέπει σε έξοδο τάσης, καθορίζοντας έτσι τη συγκέντρωση του αερίου.

Ο αισθητήρας αντιδρά σε όλα τα εύφλεκτα αέρια, γεγονός που τον καθιστά μη κατάλληλο για τον εντοπισμό της συγκέντρωσης συγκεκριμένου αερίου σε περίπλοκα περιβάλλοντα εύφλεκτων αερίων.

Λόγω της αρχής λειτουργίας βασισμένης στην καύση, όταν η συγκέντρωση του εύφλεκτου αερίου είναι πολύ υψηλή, μπορεί να συμβεί ατελής καύση, με αποτέλεσμα την απόθεση άνθρακα στο στοιχείο ανίχνευσης. Αυτό μειώνει σημαντικά τόσο την ακρίβεια ανίχνευσης όσο και τη διάρκεια ζωής του αισθητήρα. Επομένως, θα πρέπει να ενσωματωθεί ένας μηχανισμός προστασίας στο εξωτερικό κύκλωμα κατά τη χρήση: όταν η συγκέντρωση αερίου φτάσει το 100% LEL, θα πρέπει να διακόπτεται η τροφοδοσία του αισθητήρα για να αποφευχθεί η ζημιά.